Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες περιμένοντας! Τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα βρίσκονται σε πλήρη ακινησία και απλά περιμένουμε τι θα γίνει στο μέλλον. Είναι, λοιπόν, μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για την ΥΠΟΜΟΝΗ στο ποδόσφαιρο...
Είναι αλήθεια ότι στη ζωή μας - και προ κορωνοϊού - πολλές φορές περιμέναμε. Περιμέναμε στην ουρά στις τράπεζες ή στις δημόσιες υπηρεσίες, περιμέναμε να έρθει το φαγητό στο εστιατόριο, περιμέναμε στον γιατρό ή στο ΙΚΑ, περιμέναμε να έρθει το λεωφορείο, περιμέναμε εγκλωβισμένοι στο αυτοκίνητο σε μποτιλιάρισμα...
Η αναμονή μπορεί να είναι πολύ απογοητευτική εμπειρία! Σκεφτόμαστε όλα τα άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Επίσης μπορεί να είναι δαπανηρή. Ας μην ξεχνάμε ότι... ο χρόνος είναι χρήμα! Και όταν χάνουμε τόσο χρόνο στη ζωή μας περιμένοντας, νιώθουμε ότι μας κλέβουν τον χρόνο που χάνεται για πάντα! Τα ίδια ισχύουν και στην αναμονή στο ποδόσφαιρο και θα το αναλύσουμε αυτό λίγο πιο κάτω...
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η έλλειψη υπομονής φανερώνει ότι κάποιος δεν έχει μάθει να περιμένει. Και το λέμε αυτό γιατί η υπομονή ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ. Κανένας δεν γεννιέται γνωρίζοντας να περιμένει. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα μωρά. Απαιτούν την άμεση προσοχή μας όταν πεινούν ή νιώθουν κάποια ενόχληση. Δεν έχουν μάθει να περιμένουν. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας όμως το μαθαίνουν. Αυτό μας διδάσκει ότι η υπομονή είναι χαρακτηριστικό ενός ΩΡΙΜΟΥ ανθρώπου!
Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ευχάριστη αν ο καθένας μας μάθαινε να είναι υπομονετικός. Και ισχύει και κάτι άλλο: το ανυπόμονο πνεύμα θα μπορούσε να προδίδει υπερήφανη στάση. Κάποιος ίσως θεωρεί τον εαυτό του πολύ σπουδαίο για να περιμένει! Το να μάθουμε τελικά την υπομονή ίσως απαιτεί να εξετάσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με τους γύρω μας...
Όλα όσα είπαμε ισχύουν και για την ανάγκη υπομονής στο ποδόσφαιρο. Πολλές φορές ο προπονητής συστήνει υπομονή στους ποδοσφαιριστές του. Να περιμένουν και το αποτέλεσμα θα έρθει. Να περιμένουν για να χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις την κατάλληλη στιγμή. Να περιμένουν τον αντίπαλο να κάνει αυτός το λάθος...
Ακόμα και σε ζητήματα καριέρας χρειάζεται υπομονή από τον ποδοσφαιριστή. Να περιμένει τις κατάλληλες ευκαιρίες. Να περιμένει να ξεπεράσει έναν τραυματισμό. Να περιμένει για να γίνει βασικός...
Τι μπορούμε να κάνουμε τελικά; Χρειάζεται να προνοούμε! Όταν περιμένουμε στην ουρά τι κάνουμε για να περάσει πιο εύκολα η ώρα; Μπορούμε να πιάσουμε μια συζήτηση, να ανταλλάξουμε εποικοδομητικές σκέψεις, να έχουμε μαζί μας ένα βιβλίο η ένα σημειωματάριο, να κάνουμε στοχασμούς, να χαλαρώσουμε...
Και στο ποδόσφαιρο μπορούμε να προνοούμε. Να είμαστε προετοιμασμένοι. Να εξακολουθήσουμε να ονειρευόμαστε και να μην το βάζουμε κάτω! Το κυριότερο, να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η υπομονή ανταμείβεται! Ιδίως όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό που περιμένουμε αξίζει την καθυστέρηση και θα έρθει σίγουρα!
Ο Αντώνης Νικοπολίδης, που σύντομα θα έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη μαζί του στην εφημερίδα, έδειξε μεγάλη υπομονή στην καριέρα του. Ήταν για πολλά χρόνια στην σκιά του Γιόζεφ Βάντσικ στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. Σχεδόν μια δεκαετία! Δεν τα παράτησε ποτέ! Τελικά όταν έγινε βασικός κατέκτησε τα πάντα, κυρίως με την Εθνική Ελλάδος και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, τα επόμενα χρόνια της καριέρας του! Βάσει τίτλων είναι ο πιο επιτυχημένος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών!
Τελικά, όπως είπαμε, η υπομονή ανταμείβεται. Και επειδή "ουδέν κακόν αμιγές καλού", μέσα από την περιπέτεια με τον κορωνοϊό και την καραντίνα ίσως κάποιοι από εμάς εκπαιδεύτηκαν να έχουν υπομονή και να περιμένουν. Ας χρησιμοποιήσουμε όλοι μας αυτά που αποκομίσαμε για να ωθήσουμε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο σε πολύ καλύτερες ημέρες. Τα καλύτερα μπροστά μας είναι! Προσωπικά σας το υπόσχομαι κι αν θέλετε το συζητάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου